تجدید پاکی و تولد

ﻳﻜﻰ از ﺷﻴﺮﻳﻦﺗﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎى ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ، ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭘﺎﻛﻰ روزاﻧﻪ، ﭼﻴﭗدﻫﻰ و ﺗﻮﻟﺪﻫﺎاست. ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﻇﺎﻫﺮ دﻟﭽﺴﺐ ﺧﻮد ﺗﺒﻌﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮح آن ﻣﻰ ﭘﺮدازﻳﻢ.

ﺑﺮاﺳﺎس اﺻﻮل ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ در روز ورود ﺗﺎزه وارد در ﻳﻚﻣﺎﻫﮕﻰ، دوﻣﺎﻫﮕﻰ، ﺳﻪﻣﺎﻫﮕﻰ، ﺷﺶﻣﺎﻫﮕﻰ، ﻧﻪ ﻣﺎﻫﮕﻰ، ﻳﻚﺳﺎﻟﮕﻰ، ﻫﺠﺪهﻣﺎﻫﮕﻰ، دو و ﺳﻪ ... ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ وى ﭼﻴﭗ و ﺳﻜﻪ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ.

ﺑﻴﺶﺗﺮﻳﻦ ﻣﻴﺰان ﭼﻴﭗ و ﺳﻜﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دو سال اول و ﺧﺼﻮﺻﺎً شش ﻣﺎه اوﻟﻴﻪ اﺳﺖ؛ دﻟﻴﻞ ﻫﻢ ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺗﺎزه وارد ﻳﺎ ﻋﻀﻮ ﻟﻐﺰﺷﻰ اﺳﺖ. اﻣﺎ در ﻛﻨﺎر اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع دﻻﻳﻞ دﻳﮕﺮى ﻫﻢ وﺟﻮد دارد؛ ازﺟﻤﻠﻪ این‎که اﻳﻨﻜﺎر ﺳﺒﺐ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻓﺮد ﺑﻪ ﺣﻀﻮر در اﻧﺠﻤﻦ و راﻫﻰ ﺑﺮاى ﻣﻨﺤﺮف ﻛﺮدن ﻣﺴﻴﺮ ﻓﻜﺮى ﺻﺤﻴﺢ ﻓﺮد اﺳﺖ. ﻫﺮ ﻛﺲ وارد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﻧﻪ از روى ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻠﻜﻪ از روى درد و ﻧﺎﭼﺎرى آﻣﺪه و وﻗﺘﻰ از ﺑﺪو ورود ﻣﻮرد ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه دﻳﺪ ﻣﺜﺒﺖ و ﻣﻮاﻓﻘﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺻﻮل ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﻨﺪ. در واﻗﻊ اﮔﺮ ﻓﺮد از روى ﺗﻤﺎﻳﻞ وارد ﺷﻮد و ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺄﻳﻴﺪى ﻫﻢ در ﻛﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻴﻠﻰ زود ﭘﻰ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت و ﻛﻤﺒﻮدﻫﺎى ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻰﺑﺮد و ﺳﺮﻳﻊ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ. اﻳﻦ واﻛﻨﺶ در اﻋﻀﺎ ﻫﻢ وﺟﻮد دارد، اﻣﺎ اﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺄﻳﻴﺪﻫﺎ ﻣﺜﻞ آب ﺳﺮدى اﺳﺖ ﻛﻪ روى آﺗﺶ اﻓﻜﺎرش رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد واﻗﻌﻴﺖﻫﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش و ﺟﺬب اﻳﻦ ﺗﺤﺴﻴﻦ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻫﺎ ﻣﻰﺷﻮد.

وﻗﺘﻰ ﻓﺮد از روز اول ﻣﻮرد ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪاش ﻣﻰ اﻧﺪازد، ﮔﺬﺷﺘﻪاى ﭘﺮ از ﺗﺮورﻫﺎى ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ و ﺑﻰآﺑﺮوﻳﻰ... و اﻳﻦ روزﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻰﻛﻮﺷﻨﺪ ﺑﻪ او ﺧﺪﻣﺖ و اﺣﺘﺮام ﻛﻨﻨﺪ، در اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ وى ﻣﺸﻐﻮل و ﺳﺮﮔﺮم اﻳﻦ ﻓﻀﺎ ﻣﻰﺷﻮد و ﺣﺴﺎﺳﻴﺘﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت و ﺗﻔﺎوتﻫﺎ ﻛﻢ ﻣﻰﺷﻮد و ﺑﺎ ﻣﺮور زﻣﺎن ﻛﻪ آنﻫﺎ را در زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻰ ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺎﻣﻰ و ﻣﺪاﻓﻊ آن ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺷﻮد. ﺑﻪ ﺑﻴﺎن ﺳﺎده ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐﻫﺎ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺴﻜﻨﻰ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺎورﻫﺎ وﻋﻘﺎﻳﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ اﻣﺮوزش ﺑﺮﻃﺒﻖ اﺻﻮل ﻧﺸﻮد.

1-12-2. ﻋﺎرﺿﻪ ﻫﺎی ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭘﺎﻛﻲ :ﻋﺠﺐ، ﻏﺮور، ﺗﻮﻗﻊ ﻃﻠﺒﻲ...

اﻋﻼم ﭘﺎﻛﻰ روزاﻧﻪ ﻳﺎدآورى ﺳﻦ ﭘﺎﻛﻰ ﭼﻴﭗدﻫﻰ و ﺗﻮﻟﺪﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﻳﺠﺎد اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻰ ازﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮﻗﻊﻃﻠﺒﻰ، ﻏﺮورﭘﻨﻬﺎن، ﻋﺠﺐ و ﺗﻜﺒﺮ آﺷﻜﺎر و ﻣﺨﻔﻰ.... در ﻓﺮد ﻣﻰﺷﻮد.

اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺎﭼﻨﺪىﭘﻴﺶ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﺶ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻰ ﻣﺜﻞ ﺧﺠﺎﻟﺖ و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ داﺷﺘﻪ، ﺣﺎل ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰ اﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐﻫﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻓﻮق را از ﺑﻴﻦ ﺑﺮده، ﺑﻠﻜﻪ او را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﻣﺘﻮﻫﻢ، ﻣﺘﻮﻗﻊ، ﺗﺄﻳﻴﺪﻃﻠﺐ و ﻣﻐﺮور ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ در ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﻮارد ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ اﻋﻀﺎ ﺧﺼﻮﺻﺎً در ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺑﺎﻻى ﭘﺎﻛﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﺑﻬﺒﻮدى، ﺛﺒﺎت رﻓﺘﺎرى، آراﻣﺶ دروﻧﻰ... ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﺪت ﭘﺎﻛﻰ و ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺄﻳﻴﺪﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻣﺎ از ﺑﻬﺒﻮدى، زﻧﺪﮔﻰ و واﻗﻌﻴﺖﻫﺎﻳﺶ ﺟﺰ ﺳﻦ ﭘﺎﻛﻰ و ﭼﻴﭗ و ﺳﻜﻪ ﭼﻴﺰى ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺪارﻧﺪ.

از ﺳﻮى دﻳﮕﺮدر ذﻫﻦ ﻓﺮد ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺘﺼﻮرﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﭘﺎک ﺷﺪن و ﭘﺎک ﻣﺎﻧﺪن اﻣﺮى ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ و ﺧﺎرقاﻟﻌﺎده اﺳﺖ. وﻗﺘﻰ ﻓﺮد ﻫﺮ روز ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭘﺎﻛﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ و دﻳﮕﺮان او را ﻣﻮرد ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻗﺮار ﻣﻰ دﻫﻨﺪ اﻳﻨﻄﻮرﺗﺼﻮر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺼﺮف و اﻋﺘﻴﺎد ﻣﻮاد، اﻟﻜﻞ، اﻧﺤﺮاﻓﺎت ﺟﻨﺴﻰ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ و واﺑﺴﺘﮕﻰ دﻳﮕﺮ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻣﺮى ﻃﺒﻴﻌﻰ و ﻋﺎدى و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻓﻄﺮت اﻧﺴﺎن اﺳﺖ و ﺧﻮد را ﻣﺜﻞ ﻗﺎﻳﻖ ﻳﺎ ﺷﻨﺎﮔﺮى ﻣﻰداﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻼف ﻣﺴﻴﺮ آب در ﺣﺮﻛﺖ اﺳﺖ، ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪى ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﺷﻮد. ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰ ﺧﺴﺘﻪ از ﺷﻨﺎ و ﭘﺎرو زدن ﻣﻰﺷﻮد و ﻃﺒﻖ ﺗﺼﻮرات ﻏﻠﻄﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﭼﺎره اى ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﺟﺰ ﻫﻤﺮاﻫﻰ و ﺣﺮﻛﺖ در ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻮاﻓﻖ ﺟﺎﻣﻌﻪ و اﻳﻦ ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻟﻐﺰش و ﻣﺼﺮف ﻣﺠﺪد.

مثبت نگری

ﻣﺜﺒﺖ ﻧﮕﺮى و ﻧﮕﺎه از زاوﻳﻪ ﻣﺜﺒﺖ، ﺧﻮشﺑﻴﻨﻰ... از ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ اﺻﻮل روان‎شناسی روز دﻧﻴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺪاى از برﻧﺎﻣﻪﻫﺎى دوازده ﻗﺪﻣﻰ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺗﻜﻨﻴﻚ ﺑﺮاى درﻣﺎن اﻓﺴﺮدﮔﻰ، آﺷﻔﺘﮕﻰ و اﺿﻄﺮاب و ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺸﻜﻼت روﺣﻰ- رواﻧﻰ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻣﻰﺷﻮد.

ﻣﺮوﺟﺎن اﻳﻦ ﺗﻔﻜّﺮآنﻫﺎﻳﻰاﻧﺪ ﻛﻪ از واﻗﻊﺑﻴﻨﻰ اﺟﺘﻤﺎع ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻨﺪ و اﮔﺮ ﻣﺮدم ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻤﻰ واﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ آﻧﻬﺎ را ﻣﺴﺒﺐ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺸﻜﻼت ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ از این رو از اﻳﻦ ﺗﺮﻓﻨﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده و ﺧﻮشﺑﻴﻨﻰ و ﻣﺜﺒﺖﻧﮕﺮى را در دﻧﻴﺎ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و اﻧﺴﺎن را در ﻫﺎﻟﻪ اى از ﺗﻮﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﻧﮕﻪ ﻣﻰ دارﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻫﺮ آنﭼﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ.

در دﻧﻴﺎى ﺑﻴﺮون ﻇﻠﻢ، ﺳﺘﻢ، ﺑﻰ ﻋﺪاﻟﺘﻰ، ﻓﻘﺮ و ﻓﺤﺸﺎ... ﻛﻢﻛﻢ ﺗﻤﺎم ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﻓﺮا ﻣﻰ ﮔﻴﺮد و اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ و ﺧﻮشﺑﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻛﺎر از ﻛﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ و در ﻧﻬﺎﻳﺖ آن رﻓﺘﺎر از ﻧﺎﻫﻨﺠﺎرى ﺑﻪ ﻫﻨﺠﺎر ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰﺷﻮد و در ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻛﺴﻰ آن را ﺑﺪ ﻧﻤﻰ داﻧﺪ. اﻳﻦ ﻇﺎﻫﺮ اﺳﺖ، اﻣﺎ درواﻗﻊ آنﻫﺎ آﺛﺎر ﺗﺒﻌﻰ و وﺿﻌﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ. ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻰ‌ﻫﺎ، ﺑﻰﻋﺪاﻟﺘﻰﻫﺎ ﺟﻨﮓ و ﻧﺰاﻋﻬﺎ از آﺛﺎر اﺑﺘﺪاﻳﻰ آنها اﺳﺖ و در آﺧﺮ اﻧﺤﻄﺎط و ﻧﺎﺑﻮدى ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد.

در دﻧﻴﺎى دروﻧﻰ ﻓﺮد ﻧﻴﺰ اﻳﻦﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ؛اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ روى واﻗﻌﻴﺎت ﻣﻰﺑﻨﺪد وﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﺄﻟﻪ و ﻣﻮردى ﺧﻮشﺑﻴﻦ اﺳﺖ، ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎ و ﻋﻮاﻗﺐ آن ﺑﻰﺗﻔﺎوت ﺷﻮد،ﻛﻢﻛﻢ داﻣﻨﻪى آنﻫﺎ

 ﺑﻪﻗﺪرى ﮔﺴﺘﺮده ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ وى را ﻣﺨﺘﻞ ﻣﻰﺳﺎزد. در اﻳﻦ زﻣﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻧﻪ ﺧﻮشﺑﻴﻦ و ﻧﻪ واﻗﻊﺑﻴﻦ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﺑﺪﺑﻴﻦ و ﻣﻨﻔﻰﻧﮕﺮ ﻣﻰﺷﻮد و زﻧﺪﮔﻰ را ﺑﻪ ﻛﺎم ﺧﻮد و اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ ﺗﻠﺦ ﻣﻰﻛﻨﺪ.

ﻣﺜﺒﺘﺒﻴﻨﻰ ﻳﻜﻰ از اﺻﻮل ﻛﻠﻴﺪى ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻋﻀﺎ ﻫﺮ روز آن‎را ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺗﻜﺮار و ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ. ﻃﺒﻖ اﻳﻦ اﺻﻞ اﺗﻔﺎﻗﺎت روزاﻧﻪ را ﻣﺜﺒﺖ و ﻣﻨﺎﺳﺐ یا ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﻣﻰﭘﻨﺪارﻳﻢ. رﻧﺠﺶﻫﺎرا ﻣﻰﺑﺨﺸﻴﻢ. از ﺳﺘﻢﻫﺎ و ﻧﺎﺣﻘﻰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ وارد ﺷﺪه ﺧﻮشﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﻣﻰﮔﺬرﻳﻢ. ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻪ ﻳﻚﺑﺎره وﺟﺪان وﻓﻄﺮﺗﻤﺎن ﺑﻴﺪار ﻣﻰﺷﻮد، از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ و ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﻣﺎﻧﺪه و راﻧﺪه ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ، ﺧﺪا، ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺧﺎﻧﻮاده و ﻫﺮ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. این‎جا‎ است ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺎ ﻳﺎ ﭘﺎﻛﻴﻢ و ﻣﻨﺰوى، ﻳﺎ دﭼﺎر اﺧﺘﻼﻻت روﺣﻰ رواﻧﻰ، ﻳﺎ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻟﻐﺰش ﻣﻰدﻫﻴﻢ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ در راه ﻧﺎﺑﻮدى ﺧﻮد ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﻰدارﻳﻢ.

یادآوری مستمر مواد مخدر الکل سکس و نواقص

ﭘﻤﻔﻠﺘﻬﺎ، ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت، قدم‎ها و ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻣﺮداب ﮔﻮﻧﻪ را ﺗﺸﻜﻴﻞ داده اﺳﺖ و اﻋﻀﺎ داﺋﻤﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﻣﺸﻜﻞ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﻣﺮور ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.

 

ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ در ﺑﺮﻫﻪ اى از زﻧﺪﮔﻲ درﮔﻴﺮ ﻣﺼﺮف ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻌﺪ از ورود ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ واژه ﻫﺎى اﻋﺘﻴﺎد، ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر، ﻣﻌﺘﺎد را ﻣﻲ ﺷﻨﻮد و ﭘﻴﺮاﻣﻮن آن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ برﻧﺎﻣﻪﻫﺎى اﺻﻮﻟﻲ و اﻟﻬﻲ ﻣﻌﻨﻮى وﻗﺘﻲ ﻓﺮد را از ﻳﻚ اﺷﺘﺒﺎه و ﮔﻨﻪ در ﻣﻲ آورﻧﺪ او را ﺑﺎ ﻋﻮاﻟﻢ ﻣﻌﻨﻮى ﺟﺪﻳﺪى آﺷﻨﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﻀﺎى ﻓﻜﺮى او ﻋﻮض ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻫﺮ روز در ﺟﻬﺖ ﺳﻴﺮ ﻣﻌﻨﻮى ﺧﻮد در ﺣﺮﻛﺖ روﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ برﻧﺎﻣﻪﻫﺎى دوازده ﻗﺪﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺪام دور ﺧﻮد دور ﻣﻲ زﻧﺪ و ﺣﺮف از ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر، ﺧﺎﻃﺮات ﻣﺼﺮف، ﻧﻮع ﻣﺼﺮف، و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻲ ﺻﺤﺒﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﻣﺸﻜﻞ دارد ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ اﻛﺜﺮ اﻋﻀﺎ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ دﭼﺎر ﻟﻐﺰش ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻮن ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺜﺒﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و داﺋﻤﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺳﺎﻟﻬﺎى ﻗﺒﻞ درﮔﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد.

 

ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ١٠ﺳﺎل از اﻧﺠﺎم ﻧﻘﺼﺶ ﻣﻲ ﮔﺬرد ﻣﺜﻼ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻣﺼﺮف ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺣﺎل ﭘﺲ از ١٠ ﺳﺎل ﺑﺎز ﻋﻤﺪه ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﻣﺒﺎﺣﺜﺶ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر اﺳﺖ در ﺻﻮرﺗﻲ اﮔﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﻟﻬﻲ ﻣﻲ ﺑﻮد و ﭘﻮﻳﺎﻳﻲ ﻣﻲ داﺷﺖ اﻓﺮاد ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ و وارد دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ.

جلسه

ﻓﻀﺎى ﺟﻠﺴﺎت از آﻏﺎز ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺨﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ و ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ:

1-9-2. ورود

ﺷﺨﺺ وﻗﺘﻰ از دﻧﻴﺎى ﭘﺮ ﻫﻴﺎﻫﻮ و ﺑﻰروح ﺟﺎﻣﻌﻪ وارد ﻓﻀﺎى ﺟﻠﺴﻪ ﻣﻰﺷﻮد در ﺑﺪو ورود، آﻏﻮش ﮔﺮم و روى ﺧﻮش ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻰآﻳﺪ. اﺣﺘﺮام و ﻋﺸﻘﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون اﻳﻦ در ﻛمتر ﭘﻴﺪا ﻣﻰﺷﻮد، ﻣﺠﻠﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﺪارد، ﺛﺮوت، ﻧﮋاد، ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻄﺮح ﻧﻴﺴﺖ، ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاﺑﺮﻧﺪ و ﻫﻤﺪرد. از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﺎت اول اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ و دلبستگی ﺷﻜﻞ ﻣﻰﮔﻴﺮد. ﮔﻢ ﻛﺮده ﺧﻮد را ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻗﻄﻌﻪاى از ﺑﻬﺸﺖ روى زﻣﻴﻦ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آرام، ﻣﺜﺒﺖ، ﺑﺎب ﻣﻴﻞ.

اﻳﻦ ﻓﻀﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷﻮد درد و رﻧﺞﻫﺎى ﺑﻴﺮون ﻓﺮاﻣﻮش شود و اﻋﺼﺎب آرام ﺑﮕﻴﺮد. اﻛﺜﺮا ﺗﺼﻮرى ﻛﻪ اﻋﻀﺎ در ذﻫﻦ ﺧﻮد از ﺟﻠﺴﻪ دارﻧﺪ همین‌گونه ﺣﺎﻣﻞ اﺣﺴﺎﺳﺎت و اﻧﺮژىﻫﺎى ﻣﺜﺒﺖاﻧﺪ. در ﻃﻮل ﺷﺒﺎﻧﻪ روز در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت و ﮔﺮﻓﺘﺎرىﻫﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﻓﺮد را ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ رﻓﺘﻦ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ. ﻳﻜﻰ از اﻫﺪاف و اﻣﻴﺪﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ روزاﻧﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﻰﺷﻮد. ﮔﺮدﻫماﻳﻰ ﺑﺎ ﻫﺪف اﻧﺘﻘﺎل ﻋﺸﻖ، ﻣﺤﺒﺖ، ﺗﺠﺮﺑﻪ... اﻣﺮى ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه و ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﻟﻜﻦ ﺟﻮ ﺣﺎﻛﻢ، ﺧﻂ و ﻣﺸﻰ ﻫﺎ و آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮد ﻣﻰﺷﻮد، ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰى و ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﻮد ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﻨﻔﻌﺖ و ﺳﻮد، ﺧﺴﺎرت ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻰ اصول ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ ﺟﻠﺴﺎت ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﺜﺒﺖ و ﺳﺎزﻧﺪه تاثیرات ﻣﻨﻔﻰ و اﻧﺤﺮاﻓﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد ﻛﻪ در اداﻣﻪ ﺑﻪ آن ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ.

2-9-2. ﭘﻤﻔﻠﺖﺧﻮاﻧﻲ

در آﻏﺎز و ﭘﺎﻳﺎن ﻫﺮ ﺟﻠﺴﻪ ﭘﻤﻔﻠﺖﻫﺎﻳﻰ ﺗﻮﺳﻂ اﻋﻀﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ در ﻗﺎﻟﺐ ﻋﺒﺎراﺗﻰ ﺳﺎده ﮔﻨﺠﺎﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺧﻮاﻧﺪن و ﺷﻨﻴﺪن ﻣﺮﺗﺐ ﭘﻤﻔﻠﺖﻫﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ اﺳﺎﺳﻰ ﺑﺮ ﻓﻜﺮ و ذﻫﻦ اﻋﻀﺎ ﻣﻰﮔﺬارد. ﺗﻠﻘﻴﻦﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ در ﺧﺎﻃﺮ اﻋﻀﺎ اﻟﻘﺎ ﻣﻰﺷﻮد از ﺟﻤﻠﻪ ﻳﺎدآورى ﺑﻴﻤﺎر و ﻣﻌﺘﺎد ﺑﻮدن، ﺗﻌﺮﻳﻒ و ﺗﻠﻘﻴﻦ واژهى ﻣﻌﺘﺎد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮد، ﻣﻌﺮﻓﻰ و ﻳﺎدآورى ﺗﻨﻬﺎ راه ﭼﺎره و رﻫﺎﻳﻰ ﻳﻌﻨﻰ اﻧﺠﻤﻦ. در ﻣﺠﻤﻮع ﺟﻬﺖ دﻫﻰ اﻓﻜﺎر اﻋﻀﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ اﺻﻮل و اﻫﺪاف ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺳﺖ و اﻻ ﻣﻄﺎﻟﺐ و ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺑﺨﺶ وﺟﻮد دارد.

3-9-2. ﻣﺸﺎرﻛﺖ

ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻫﺪف ﺟﻠﺴﻪ اﻳﺠﺎد ﻣﺤﻴﻄﻰ اﻣﻦ ﺑﺮاى ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻛﺮدن اﻋﻀﺎﺳﺖ. ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻄﻠﻮب و ﻣﻔﻴﺪ ﺣﺎل اﺳﺖ. اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎرى از اﻧﺤﺮاﻓﺎت از ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺷﺮوع ﻣﻰﺷﻮد. ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺤﺘﻮاى ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺸﺎرﻛﺖﻫﺎ از روى درد و ﺷﻜﺎﻳﺖ اﺳﺖ، ﭼﻪ از دﻳﮕﺮان و اوﺿﺎع زﻧﺪﮔﻰ و ﺑﻬﺒﻮدى ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻪ از اﻗﺮار ﺑﻪ ﮔﻨﺎه و اﺷﺘﺒﺎه و ﺷﻜﺎﻳﺖ از ﺧﻮد. ﺑﻪ اﺧﺘﺼﺎر ﺣﺎﻻت ﻣﺨﺘﻠﻒ آن و آﺛﺎر ﻇﺎﻫﺮى و ﺑﺎﻃﻨﻰ آن روى ﻓﺮد را ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ.

*انواع مشارکت

1. ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺮای اﻗﺮار، اﻗﺮار ﺑﺮای رﻫﺎﻳﻲ:

ﺑﻌﻀﻰ اﻓﺮاد ﺑﺮاى اﻗﺮار و رﻫﺎﻳﻰ از ﻋﺬاب وﺟﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت و ﮔﻨﺎﻫﺎنشان ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. وﻗﺘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ و اﻗﺮار ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺳﻜﻮت و ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪهﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮﺷﺎن ﺷﺪه ﻫﺮﭼﻪ در دل دارﻧﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ. اﺣﺴﺎس رﻫﺎﻳﻰ و ﻧﺸﺌﮕﻰ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدﺷﺎن را ﻓﺮا ﻣﻰﮔﻴﺮد، در آﺧﺮ ﺑﻪﺟﺎى ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ و ﺳﺮزﻧﺶ، ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺣﻀﺎر را ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ. در ﻇﺎﻫﺮ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮﺑﻰ دارﻧﺪ، اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ، ﻛﺎﺋﻨﺎت و دﻳﮕﺮان او را ﺑﺨﺸﻴﺪه اﻧﺪ. ﺗﺮس، اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ از ﺑﻴﻦ ﻣﻰرود، ﻏﺎﻓﻞ از این‎که ﺑﺎ اﻳﻨﻜﺎر راه را ﺑﺮاى اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺑﻌﺪى و ﺗﻜﺮار ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎ ﻫﻤﻮارﺗﺮ ﻛﺮده اﻧﺪ وﺟﺪان ﺧﻮد را ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ می‎زنند و از ﺳﺮزﻧﺶ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ اﻗﺮار ﭘﻨﺎه می‎آورند، وﺟﺪان ﻫﻢ ﺧﺎﻣﻮش و ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻛﻤﺮﻧﮓ و ﺑﻰﺗﻔﺎوت ﻣﻰﺷﻮد. ﻛﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻣﻰرﺳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﮔﻨﺎه و اﺷﺘﺒﺎه، ﻫﺮ روز ﻣﺸﺎرﻛﺖ و اﻗﺮار و در اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺎﺑﻮدى....

2. ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺮای رﻫﺎﻳﻲ از ﺗﺮس، آﺷﻔﺘﮕﻲ و ﻧﮕﺮاﻧﻲ:

ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ از ﺗﺮسﻫﺎ و اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ؛ از آﺷﻔﺘﮕﻰﻫﺎ، ﻧﮕﺮاﻧﻰﻫﺎ و واﻫﻤﻪﻫﺎ.اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻜﻮت، ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﺗﺸﻮﻳﻖ اﻋﻀﺎ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ، اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻣﺸﻜﻞﺷﺎن ﺣﻞ ﺷﺪه یا ﺳﺎدهﺗﺮ از آن چیزی ﺑﻮده ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ؛ در ﻧﺘﻴﺠﻪ در اﻛﺜﺮ ﻣﻮارد ﺑﻰﺗﻔﺎوﺗﻰ و ﺧﻮشﺑﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺳﺮاغﺷﺎن آﻣﺪه ﻳﺎ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰ دﻫﻨﺪ،ﻳﺎ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ یا ﺑﺎ ﺑﻰﺗﻔﺎوﺗﻰ رﻓﺘﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ راه ﺟﺎﻟﺐ و ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﭘﻴﺪا نموده و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺮ ﺗﺮس و آﺷﻔﺘﮕﻰ ﺳﺮﻳﻊ ﻣﺸﺎرﻛﺖ و اﻗﺮار ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ.

3. ﻣﺸﺎرﻛﺖ از روی ﺧﺸﻢ ﻳﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ:

ﮔﺮوﻫﻰ اﻓﻜﺎر و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎى آﺗﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ؛ اﮔﺮ ﺧﺸﻢ و ﺗﻬﺪﻳﺪى دارﻧﺪ، ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ یا اﮔﺮ ﺣﺎل و اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻰ دارﻧﺪ، اﺑﺮاز ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﭼﻮن ﺿﻤﻴﺮ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه و وﺟﺪان ﻋﺎدت ﺑﻪ ﻣﻌﻜﻮس ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن دارﻧﺪ، وﻗﺘﻰ از ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﭼﻪ ﻧﺎﺣﻖ، ﺳﺮد ﻣﻰﺷﻮد و وﻗﺘﻰ از ﺷﺎدى ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ در آﺧﺮ اﺣﺴﺎس ﺳﺮد ى و دﻟﻤﺮدﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ و اﻧﮕﻴﺰه ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﻰ دﻫﺪ.

4-9-2. اﺛﺮ ﻣﺸﺎرﻛﺖ بر ﺷﻨﻮﻧﺪه

ﻣﺸﺎرﻛﺖﻫﺎ روى ﺷﻨﻮﻧﺪهﻫﺎ ﻫﻢ آﺛﺎر ﺳﻮﺋﻰ دارد. وﻗﺘﻰ ﺧﻴﻠﻰ راﺣﺖ از ﮔﻨﺎه، ﺧﻄﺎ و اﺷﺘﺒﺎه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﺷﻮد ﺧﻴﻠﻰ از ﺷﻨﻮﻧﺪهﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ را ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه اﻧﺪ، ﻫﻢ ﻧﻮع ﺧﻮد را ﻣﻰﻳﺎﺑﻨﺪ؛ ﺧﻮد را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ، اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮاى ﻓﺮار از درد وﺟﺪان ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ، ﻳﺎ اﮔﺮ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ وﺳﻮﺳﻪى اﻧﺠﺎم آن ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﻣﻰآﻳﺪ. ازﻃﺮﻓﻰ وﻗﺘﻰ ﻫﺮ روز ﭘﺎى ﺣﺮفﻫﺎى ﻛﺎﻣﻼً ﺷﺨﺼﻰ دﻳﮕﺮان ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ، ﻳﺎ دﭼﺎر ﺧﻮد ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ، ﻳﺎ ﻧﻮاﻗﺺ زﺷﺖ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪى ﭼﻮن ﻛﻨﺘﺮل و ﻗﻀﺎوت ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﻣﻰآﻳﺪ و ﻧﻈﺮ و دﻳﺪﮔﺎﻫﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪه ﻋﻮض ﻣﻰﺷﻮد. از آنﺟﺎ ﻛﻪ اﻛﺜﺮ ﻣﺸﺎرﻛﺖﻫﺎ ﺟﻨﺒﻪى ﻣﻨﻔﻰ دارﻧﺪ، دﻳﺪ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪه ﻣﻨﻔﻰ ﻣﻰﺷﻮد. این‎جااست ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ از اﻋﻀﺎ ﻧﻪ در ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻠﻜﻪ در ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺪﺑﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و هم سلب اعتماد می‎کنند.

5-9-2. ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ

ﺑﺨﺸﻰ از ﻣﺸﺎرﻛﺖﻫﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ. از او ﺷﻜﺮﮔزارى ﻣﻰﺷﻮد، ﻣﺸﻜﻼت را ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻮاردى را ﺑﻪ او ﻣﻰﺳﭙﺎرﻧﺪ و در ﻣﺠﻤﻮع ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺣﺎﺿﺮ و ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار ﻣﻰ دﻫﻨﺪ. ﻛﻢﻛﻢ اﻳﻦﻃﻮر ﺑﺎور ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺟﻠﺴﺎت اﺳﺖ، آن ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺸﺎرﻛﺖ. ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻴﺮون ﺟﻠﺴﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از او دور اﺳﺖ. اﻳﻦ ﻃﺮز ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﻀﺎى ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ و ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪه ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮد. اﻣﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮی است، اﻧﺴﺎن در ﺧﻠﻮت و ﺗﻨﻬﺎیی است ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮد ﺑﻪ راز و ﻧﻴﺎز ﺑﭙﺮدازد آﻳﻴﻦ راز و ﻧﻴﺎز اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺮاى ﺷﻜﺮﮔزارى، ﺷﻜﺎﻳﺖ، درد و دل، راز و ﻧﻴﺎز، ﺣﺘﻰ ﺑﺮاى ﻟﺤﻈﺎﺗﻰ اﻧﺪک ﺧﻠﻮت ﻣﻰﮔﺰﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﭙﺮدازﻧﺪ. اﻣﺎ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻌﻜﻮس اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﻰ اﻓﺘﺪ و اﻳﻦﻃﻮر رﻓﺘﺎرﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﺷﻜﺮﮔﺬارىﻫﺎ، ﺷﻜﺎﻳﺎت و ﺣﺮف‌ﻫﺎى ﺑﺎ ﺧﺪا را ﺑﺮاى زﻣﺎن ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻰ ﮔﺬارﻧﺪ. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻪ ذﻫﻦ اﻓﺮاد اﻟﻘﺎ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻜﺎن و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ و اﻣﻜﺎن ﺑﺮﻗﺮارى ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ او ﺟﻠﺴﺎت اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ در ﻣﻮارد ﻛﺜﻴﺮى ﺳﺒﺐ ﻏﻔﻠﺖ ﻓﺮد از ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺑﻴﺮون ﻓﻀﺎى ﺟﻠﺴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.

6-9-2. ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻠﺴﻪ

آﻏﺎز ﺑﺎ دﻋﺎ و ﺳﻜﻮت، ﺧوشامدﮔﻮﻳﻰ و ﺗﺸﻮﻳﻖ و در ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭘﺎﻛﻰ،ﺗﺸﻮﻳﻖ و دﻋﺎى آراﻣﺶ...

ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻠﺴﻪ، اﻋﻀﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ﺣﻠﻘﻪ دﻋﺎى آراﻣﺶ دﻋﻮت ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ. ﻧﺤﻮه دﻋﺎ ﻛﺮدن راﻳﺞ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ (ﺣﻠﻘﻪ زدن و دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻫﻢ دادن) ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت اﻧﺤﺮاﻓﻰ ﻣﻜﺎﺗﺐ ﺷﻴﻄﺎن ﭘﺮﺳﺘﻰ و ﻋﺮﻓﺎﻧﻬﺎى ﻛﺎذب ﮔﺮاﻳﺶ دارد. دﻋﺎى ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺘﺸﻜﻞ از اﻋﻀﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ دﺳﺘﺎن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دﻋﺎ را زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ، در ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﺸﺎن ﻋﺸﻖ ورزى و ﻣﺤﺒﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را در آﻏﻮش ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻳﻢ. از ﻟﺤﺎظ ﻋﻠﻤﻰ و ﻋﻠﻮم ﻣﺎوراﺋﻰ وﻗﺘﻰ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻤﻌﻰ داﻳﺮه اى و دﺳﺘﺎن ﻣﺘﺼﻞ و ﻓﺸﺮده ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰﺷﻮد ﻣﺘﺼﺎﻋﺪ ﺷﺪن ﻧﻴﺮوﻫﺎ و اﻧﺮژى ﻫﺎى ﻣﻨﻔﻰ ﺷﻴﻄﺎنی است ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮى آرام و ﻓﺮح ﺑﺨﺶ دارد؛ اﻣﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮى ﻣﺜﻞ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﺮ ﺟﺎى ﻣﻰ ﮔﺬارد. ﻟﺬﺗﻰ ﺑﺮاى ﻟﺤﻈﺎت ﻣﺤﺪود و ﺟﻨﮓ و دﻏﺪﻏﻪ اى ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺪت. ﻟﻜﻦ ﻣﻜﺎﺗﺐ اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻣﻨﺤﺼر به فردی ﺑﻪ دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺟﻤﻌﻰ ﻣﺸﻐﻮل اﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺜﺎل ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﻔﺮادى دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﻰ دارد و ﺟﻤﻊ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﻠﻘﻪ و رودرروى ﻫﻢ ﻗﺮار ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺠﺘﻤﻌﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺨﺺ ﻗﺮار ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل در ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻧﻤﺎد ﺣﻀﺮت ﻋﻴﺴﻰ در اﺳﻼم ﻗﺒﻠﻪ در ﻣﻌﺒﺪ ﺳﻮى ﺑﺖ اﻋﻈﻢ و در ﻣﻮارد دﻳﮕﺮ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻳﻚ ﻧﻤﺎد و ﻣﻜﺎن ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﻧﻮع آﻳﻴﻦ و ادب در ﺑﺮﭘﺎﻳﻰ ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺟﻤﻌﻰ ﺟﺎﻟﺐ و داراى ﻧﻜﺎت ﻇﺮﻳﻒ روﺣﺎﻧﻰ و ﻣﻌﻨﻮی اﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻳﻚ ﻣﻨﻈﻮر از ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدن دﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ و ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺳﻤﺎن ﻧﺸﺎن دادن ﻧﺎﺗﻮاﻧﻰ و ﻓﻘﺮ ﺷﺨﺺ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ اﺑﺮاز ﻓﺮوﺗﻨﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ، ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻳﻚ ﻣﻨﻈﻮر از ﻫﻤﺠﻬﺘﻰ و ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺘﺮک ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺎى رودر رو و ﺣﻠﻘﻪ زدن اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه ﻛﻪ اﻧﺴﺎن در ﺣﺎل دﻋﺎ ﺑﺎ ﺣﺲ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ و ﺑﻰ ﻛﺴﻰ ﺧﻮد را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ و اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻧﺸﺎن از ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺧﺎﺷﻌﺎﻧﻪ و ﺧﺎﺿﻌﺎﻧﻪ و اﻇﻬﺎر ﻧﻴﺎز اﺳﺖ. و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻓﻠﺴﻔﻰ آداب دﻋﺎ در اﻧﺠﻤﻦ ﻛﺜﺮت ﮔﺮاﻳﻴﺴﺖ و آﻧﭽﻪ در ادﻳﺎن اﻟﻬﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰﺷﻮد وﺣﺪت گرایی است. اﻟﺒﺘﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﻴﺎن ﺷﺪ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮى ﺳﻄﺤﻰ و ﻣﺤﺪود از ﻧﺤﻮه دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت اﺳﺖ و ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ و ﺷﺮح ﺗﻔﺼﻴﻠﻰ آن ﻧﻪ در ﻇﺮﻓﻴﺖ درک و ﻓﻬﻢ ﻧﮕﺎرﻧﺪه اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻣﺠﺎﻟﻰ ﺑﺮاى ﺷﺮح آن در اﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ وﺟﻮد دارد.

ﻳﻚ ﻧﻈﺮﻳﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺰارى ﺟﻠﺴﺎت ﻣﻄﺮح اﺳﺖ آﻧﻬﻢ وﺟﻮد ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎ و اﺳﺘﺮاﺗﮋﻳﻬﺎى ﭘﻨﻬﺎن در ﻧﺤﻮه ﺑﺮﮔﺰارى ﺟﻠﺴﺎت اﺳﺖ ﻛﻪ اﻫﺪاﻓﻰ ﻏﻴﺮ اﻟﻬﻰ و در ﺟﻬﺖ ﺳﻠﻄﻪ ﺑﺮ اﻓﻜﺎر و اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ دارد از اﻳﻨﺮو ﺗﻔﺴﻴﺮى ﺑﺮ اﻳﻦ ﻓﺮﺿﻴﻪ ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ اﺳﺖ:

در ﺟﻠﺴﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﻋﻠﻤﻰ، ﺳﻴﺎﺳﻰ، ﻣﺬﻫﺒﻰ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ ﺣﺬف اﻳﻦ ﭼﻬﺎر ﻣﻮرد از ﻣﺤﺘﻮاى ﻣﺸﺎرﻛﺘﻬﺎ زﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎز اﻧﺤﺮاف اﻓﻜﺎر و ﺳﻠﻄﻪ ﺑﺮ آن اﺳﺖ. در واﻗﻊ اﺳﺘﺮاﺗﮋى اﺳﺘﻌﻤﺎر ﻓﻜﺮى ﺑﺮ ﺣﺬف ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻬﺎر ﭘﺎراﻣﺘﺮ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺳﻴﺎﺳﻰ، ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﻋﻠﻤﻰ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ از اﻓﻜﺎر و ﺻﺤﺒﺖ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ و ﺟﻮاﻣﻊ ﺣﺬف و ﻏﻴﺮ از آن آزاد و ﺑﻼﻣﺎﻧﻊ ﺷﻮد از این رو وﺟﻮد اﻳﻦ ﻣﺤﺪودﻳﺖ در ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻬﺒﻮدى ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﺑﻪ واﺳﻄﻪ برﻧﺎﻣﻪﻫﺎى دوازدهﻗﺪﻣﻰ ﻣﺘﻌﺪد ﺑﺎ آﻣﺎر ﺑﺎﻻى ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻧﻮﻳﻦ اﺟﺮاى اﺳﺘﺮاﺗﮋى اﺳﺘﻌﻤﺎر ﻓﻜﺮﻳﺴﺖ

ﻳﻜﻰ از ﻣﻮارد ﺷﻜﺴﺖ و ﻧﺎﻛﺎﻣﻰ اﻋﻀﺎ در زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻌﺪ از ورود ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ، ﺳﺎﺧﺘﺎر و ﻧﺤﻮه ﻛﻨﻮﻧﻰ ﺑﺮﮔﺰارى ﺟﻠﺴﺎت اﺳﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ این‎که ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اﻛﺜﺮ اﻋﻀﺎ وﻗﺘﻰ از دﻧﻴﺎى ﭘﺮ ﻫﻴﺎﻫﻮى زﻧﺪﮔﻰ و اﺟﺘﻤﺎع وارد اﻧﺠﻤﻦ و ﻓﻀﺎى اﺻﻠﻰ آن ﻳﻌﻨﻰ ﺟﻠﺴﺎت ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ دور واﻗﻌﻴﺎت و ﺣﻘﺎﻳﻖ زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺮده اى از ﺗﻮﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻰﺷﻮد

روزﮔﺎرى ﻛﻮﺗﺎه را ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺄﻳﻴﺪات ﺳﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺪﺗﻰ را در ﻗﺒﺎل ﻫﺮ اﺷﺘﺒﺎه، ﺗﺮس و اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﺟﺎى درد و ﺳﺮزﻧﺶ، ﺳﻜﻮت و ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻏﺎﻓﻞ از این‎که واﻗﻌﻴﺎت و ﺣﻘﺎﻳﻖ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ و ﻗﻮﻳﺘﺮ از ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﻟﻜﻦ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ آﺛﺎر و ﺗﺒﻌﺎت اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎرى ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن و ﻋﻨﻮان ﻛﺮدﻧﺶ ﺳﻜﻮت، ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ.

ﺑﺮاى ﺗﺼﺪﻳﻖ اﻳﻦ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﻛﺎﻓﻰﺳﺖ ﭘﺲ از ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻓﻮق در ﺟﻠﺴﻪ اى ﺷﺮﻛﺖ و ﺑﺎ دﻳﺪ ﺑﺎز ﺑﻪ دور از واﻛﻨﺶﻫﺎى اﺣﺴﺎﺳﻰ وﺿﻌﻴﺖ را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﻴﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ واﻗﻌﻴﺎت ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ.

7-9-2. ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد

١. ﺗﻔﻜﺮ ﺑﺮ ﭘﻤﻔﻠﺘﻬﺎ و ﺗﻄﺒﻴﻖ آن ﺑﺎ اﺻﻼﺣﺎت اﻳﻦ ﻛﺘﺎب

٢. ﭘﺮﻫﻴﺰ از ﺟﻮزدﮔﻰ و ﺑﻴﺎن ﻫﺮ ﻧﻮع ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ در ﻣﺸﺎرﻛﺘﻬﺎ

٣. ﭘﺮﻫﻴﺰ از ﺷﻨﻴﺪن ﻣﺸﺎرﻛﺘﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ وارد ﺣﺮﻳﻢ ﺧﺼﻮﺻﻰ اﻓﺮاد ﻣﻰﺷﻮد

٤. ﻋﺪم ﺗﻌﺼﺐ ﻳﺎ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺴﻪ و ﺷﺮﻛﺖ در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺘﻨﻮع

٥. ﺗﻔﻜﺮ و ﺗﺄﻣﻞ ﭘﻴﺶ از ورود ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ و ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻛﺮدن

٦. ﺑﺮرﺳﻰ دﻗﻴﻖ آﺛﺎر و ﺗﺒﻌﺎت ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺮ روﻧﺪ ﻓﻜﺮى و رﻓﺘﺎرى

منابع

ﻣﻨﺒﻊ رﺳﻤﻰ برﻧﺎﻣﻪﻫﺎى دوازده ﻗﺪﻣﻰ ﻧﺸﺮﻳﺎت اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻛﺘﺎب، ﻛﺘﺎﺑﭽﻪ، ﺟﺰوه، ﺑﻮﻟﺘﻦ و ﻣﺠﻠﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﻨﺎﺑﻊ در ﻣﺮﻛﺰ اﺻﻠﻰ اﻧﺠﻤﻦ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺪه و دﻓﺎﺗﺮ ﻓﺮﻋﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺆل ﻧﺸﺮ و ﭘﺨﺶ هستند و اﺟﺎزه دﺧﻞ و ﺗﺼﺮﻓﻰ ﻧﺪارﻧﺪ ﻣﺠﻼت داﺧﻠﻰ ﻫﻢ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت و ﻃﺒﻖ اﺻﻮﻟﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ وﺿﻊ ﺷﺪه. آﻧﭽﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺗﺄﻟﻴﻒ آﺛﺎر ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻫﻤﻔﻜﺮى و ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت اﻋﻀﺎﺳﺖ اﻣﺎ ﺗﺤﻘﻴﻖ و ﺑﺮرﺳﻰ ﻧﺸﺎن از دﺧﺎﻟﺖ ﻓﻜﺮ و ﻧﻈﺮ ﺧﺎرج از ﺳﻄﺢ ﺗﻔﻜﺮات اﻋﻀﺎ دارد. ﺳﻴﺎﺳﺘﮕﺬارى ﻫﺎ و ﺟﻬﺖ دﻫﻰ ﻣﺤﺘﻮاﻳﻰ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﻴﺎر ﻫﻤﺴﻮ ﺑﺎ ﺗﻔﻜﺮات استراتژیست‎های قدرتمندی است ﻛﻪ ﻫﺪف اﺻﻠﻴﺸﺎن ﻫﺪاﻳﺖ اﻓﻜﺎر و اذﻫﺎن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در ﻣﺴﻴﺮﻫﺎى ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ اﺳﺖ. از اﻳﻦ رو ﺗﻐﻴﻴﺮ و اﺻﻼح ﻣﻄﺎﻟﺐ از ﺻﻼﺣﻴﺖ اﻋﻀﺎ ﺧﺎرج اﺳﺖ و در واﻗﻊ در ﭘﺲ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ اﻛﺜﺮا ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﻣﺎﺣﺼﻞ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت اﻋﻀﺎ آﻣﺪه ﺗﺼﺮﻓﺎت ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻗﺮار دارد. ﺑﺮرﺳﻴﻬﺎى اﻧﺠﺎم ﺷﺪه روى ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺼﺪاق ﻣﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺴﺘﺪﻟﻰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ادعا است.

ﻧﻜﺘﻪ دﻳﮕﺮ در ﺑﺎب ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت و زﺑﺎن ﻧﻮﺷﺘﺎرى ﻣﻄﺎﻟﺐ مربوط ﻣﻰﺷﻮد. ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺎ زﺑﺎن اول ﺷﺨﺺ ﻣﻔﺮد و ﺟﻤﻊ آﻣﺪه اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ از زﺑﺎن اﻋﻀﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ است. اﻳﻦ ﻧﻮع ﻧﮕﺎرش ﻳﻚ ﻃﺮاﺣﻰ ﻗﻮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﺠﺎد ارﺗﺒﺎط و ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ و ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻣﻰﺷﻮد ﻟﻜﻦ اﮔﺮ ﺷﻤﺎر زﻳﺎدى از اﻋﻀﺎ را ﮔﺮد آورﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻇﺮاﻓﺖ و دﻗﺖ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﻛﻨﻴﻢ و اﻳﻦ ﻧﺸﺎن از دﺧﻞ و ﺗﺼﺮف اﻓﻜﺎرى ﻏﻴﺮ از ﻓﻜﺮ و ﻋﻘﻴﺪه اﻋﻀﺎ در ﻧﮕﺎرش ﻣﺘﻮن و ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دارد ﻛﻪ ﺑﺮرﺳﻴﻬﺎى اﺳﺘﺮاﺗﮋﻳﻚ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮده اﻳﻦ دﺧﻞ و ﺗﺼﺮف ﺧﺎﻟﻰ از اﻏﻤﺎض ﻧﺒﻮده ﺑﻠﻜﻪ ظرافت‌های ﺑﻪ‌ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﺪاﻳﺖ اﻓﻜﺎر و اذﻫﺎن‌ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎى ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺴﺨﻴﺮ و ﺳﻠﻄﻪ اﻓﻜﺎر و اذﻫﺎن در ﺳﻄﺢ ﺟﻬﺎن است ﻛﻪ ﺷﺮح آن ﻣﺠﺎل و ﻓﺮﺻﺘﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻰ ﻃﻠﺒﺪ.

تساهل و تسامح

ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﺴﺎﻫﻞ ﺑﺎ ﺗﺴﺎﻣﺢ ﻣﺘﺮادف داﻧﺴﺘﻪ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻰ و ﻧﺮﻣﻰ ﺑﺎ ﻛﺴﻰ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮدن« اﺳﺖ. و ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﺮﻣﻰ و ﺑﺨﺸﺶ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ، اﻳﻦ دو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺴﺎﻫﻞ ﻛﺮده‎اﻧﺪ. در اﺻﻄﻼح، ﺗﺴﺎﻫﻞ و ﺗﺴﺎﻣﺢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻋﺪم ﻣﺪاﺧﻠﻪ و ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻳﺎ اﺟﺎزه دادن از روى ﻗﺼﺪ و آﮔﺎﻫﻰ، ﺑﻪ اﻋﻤﺎل و ﻋﻘﺎﻳﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮرد ﭘﺬﻳﺮش و ﭘﺴﻨﺪ ﺷﺨﺺ ﻧﺒﺎﺷﺪ.

ﺗﺮوﻳﺞ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺗﺴﺎﻣﺢ و ﺗﺴﺎﻫﻞ و ﻧﻔﻰ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺒﺎرزه و واﻛﻨﺶ، ﻳﻜﻰ از اﺑﺰاراﺻﻠﻰ ﻗﺪرتﻫﺎى اﺳﺘﻌﻤﺎرى و اﺳﺘﺜﻤﺎرى ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﭘﻴﺸﺒﺮد اﻫﺪاف ﺷﻮﻣﺸﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ اﻳﻦ ﻋﺮﺻﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت و ﺑﺮرﺳﻰﻫﺎى زیادی است ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً در ﻣﺠﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ ى اﻓﺮادى ﻛﻪ ﭘﺮ از درد و رﻧﺞ اﻋﺘﻴﺎد و ﻧﺎﻫﻨﺠﺎرى ﻫﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﻨﺠﻴﺪ؛ از این رو از روى ﻧﺎآﮔﺎﻫﻰ ﻣﻄﺎﺑﻖ آن ﻋﻤﻞ ﻣﻰ کنند.

از ﺗﺒﻌﺎت ﺳﺎده و ﺳﻄﺤﻰ ﺗﺴﺎﻣﺢ و ﺗﺴﺎﻫﻞ ﺗﺮوﻳﺞ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎرىﻫﺎ، ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ، ﻣﺒﺎرزهﮔﺮﻳﺰى، ﺑﻰﺗﻔﺎوﺗﻰ و ﺳﺮد ﻣﺰاﺟﻰ در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﻧﺎﺣﻘﻰ و ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢﻫﺎ درﺟﺎﻣﻌﻪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﺮوﻳﺞ ﻇﻠﻢ ﭘﺬﻳﺮى ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.

ﺗﻤﺮﻛﺰ اﻋﻀﺎ ﺗﻨﻬﺎ روى اﻓﻜﺎر و اﻋﻤﺎل ﺧﻮد و ﺳﻌﻰ در ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺧﻮد ﻧﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ، دادن آزادى اﻧﺘﺨﺎب ﺑﻪ ﻣﻌﺘﺎد در ﻗﺎﻟﺐ اﺻﻞ روﺣﺎﻧﻰِ ﺗﻤﺎﻳﻞ، ﺗﺮوﻳﺞ و اﺷﺎﻋﻪى ﺗﺎم و ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺨﺸﺶ، ﻋﻔﻮ و ﺳﭙﺮدن و ﻋﺪم ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺒﺎرزه، اﻋﺎده ﺣﻖ و ﺣﻖ ﺧﻮاﻫﻰ،ﻇﻠﻢ ﺳﺘﻴﺰى، دﻓﺎع از ﻣﻈﻠﻮم و ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻇﺎﻟﻢ و از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﻮارد ﺑﺎﻋﺚ رواج اﻳﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻄمه‎های آن در ﻣﺮﺣﻠﻪ اول ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﺧﻮد ﻓﺮد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

اﻧﺴﺎن در زﻧﺪﮔﻰ اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻧﻤﻰ ﺗﻮاﻧﺪ و ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻫﻤﻪ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ باشد و راﺿﻰ ﻧﮕﻬﺪارد. از ﺗﺒﻌﺎت ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎﻟﻢ و ﻣﻮﻓﻖ اﻳﺠﺎد دوﺳﺘﻰ و دﺷﻤﻨﻴﺴﺖ. اﻧﺴﺎن ﻣﺴﺆل، ﺳﺎزﻧﺪه و ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻳﻘﻴﻨﺎ ﺑﺮاى ﺑﺨﺸﻰ از ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﺎذﺑﻪ و ﺑﺮاى ﺑﺨﺸﻰ داﻓﻌﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﺬب و دﻓﻊ دو رﻛﻦ اﺳﺎﺳﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺸﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻘﺪارى ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮد در ﻧﻈﺎم زﻧﺪﮔﻰ اش ﺧﻠﻞ اﻳﺠﺎد ﻣﻰﺷﻮد.

 

1-6-2. ﺟﺎذﺑﻪ و داﻓﻌﻪ

انسانها به چهار دسته تقسیم می‎شوند:

١. اﻓﺮادى ﻛﻪ ﻧﻪ ﺟﺎذﺑﻪ دارﻧﺪ و ﻧﻪ داﻓﻌﻪ ﻧﻪ ﻛﺴﻰ را دوﺳﺖ دارﻧﺪ و ﻧﻪ ﻛﺴﻰ را دﺷﻤﻦ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﻰ در ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪى ﻛﻪ اﮔﺮ آب و ﻋﻠﻔﺶ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ ﺑﺮاى روزﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ از ﮔﻮﺷﺘﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ. انسان‎های ﭘﻮچ

 

٢. ﻣﺮدﻣﻰ ﻛﻪ ﺟﺎذﺑﻪ دارﻧﺪ و داﻓﻌﻪ ﻧﺪارﻧﺪ ﺧﻴﺎل ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺣﺴﻦ ﺧﻠﻖ و ﻟﻄﻒ ﻣﻌﺎﺷﺮت و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﻮدن ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ و ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ.

 

٣. ﻣﺮدﻣﻰ ﻛﻪ داﻓﻌﻪ دارﻧﺪ اﻣﺎ ﺟﺎذﺑﻪ ﻧﺪارﻧﺪ دﺷﻤﻦ ﺳﺎزﻧﺪ اﻣﺎ دوﺳﺖ ﺳﺎز ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻓﺎﻗﺪ ﺧﺼﺎﺋﻞ ﻣﺜﺒﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‎اﻧﺪ و وﺟﻮدﺷﺎن ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺗﻠﺦ اﺳﺖ.

 

٤. ﻣﺮدﻣﻰ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺟﺎذﺑﻪ دارﻧﺪ و ﻫﻢ داﻓﻌﻪ؛ اﻧﺴﺎن‎هایی ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ واﻻى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﭼﻨﺎن ﺑﺮ ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﺑﺎورﻫﺎى ﺧﻮد ﻣﺼﻤﻢ و ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﺎدى آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮد. اﻧﺴﺎن‎هایی ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺣﻖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺎ ﭘﺎى ﺟﺎن می‎ایستند و ﺑﺮاى ﺗﺎﻳﻴﺪ و ﺗﺤﺴﻴﻦ دﻳﮕﺮان ﺻﻠﺢ و ﺳﺎزش ﻧﻤﻰ پذیرند.

ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ آﻧﭽﻪ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دوازده قدمی اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﻰﺷﻮد ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎﻳﻰ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ دﺳﺘﻪ دوم‎اﻧﺪ اﻋﻀﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻳﺎد ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ، ﺑﮕﺬرﻧﺪ، ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ، ﺳﻜﻮت ﻛﻨﻨﺪ، ﻇﻠﻢ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ، در ﺑﺮاﺑﺮ اﺗﻔﺎﻗﺎت واﻛﻨﺸﻰ ﻧﺪارند و ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮد را ﺗﻐﻴﻴﺮ می‎دهند و هم جهت و ﻫﻤﺮﻧﮓ اﻛﺜﺮﻳﺖ هستند.